نمایشگاه Landmark نقاشی های فراموش شده ویکتور هوگو را مورد توجه قرار می دهد

ویکتور هوگو در طول دوره حرفه ای خود ، به طور گسترده ای نوشت: او اشعار و نمایشنامه هایی را تولید کرد ، جزوه های سیاسی را می زد و البته رمان هایی مانند Hunchback of Notre-Dame و Les Misérables را جشن می گرفت. مجموعه های گسترده ای از نقاشی های هوگو ، که او در هنگام سلطنت ناپلئون سوم در تبعید کار می کرد ، کمتر شناخته شده است. اکنون ، جوری فینکل برای روزنامه هنری گزارش می دهد ، نمایشگاه جدیدی در موزه هامر در لس آنجلس با توجه به نقاشی های وی در محدوده گسترده تر از تولید خلاق خود ، مرکز را روی آثار هنری خود متمرکز می کند.

به نام Stones to Stains: نقشه های ویکتور هوگو ، این نمایش 75 نقاشی و عکس هایی که از چندین موسسه بزرگ اروپایی و چند مورد آمریکایی تهیه شده است ، از جمله Musée d'Orsay ، Bibliothèque Nationale de France ، Met و موسسه هنری استشیکاگونکته قابل توجه ، آثار هنری هوگو فقط یک بار در یک نمایشگاه نمایشگاه ، برای یک نمایش در سال 1998 در مرکز نقاشی در نیویورک نمایش داده شده است.

آثار موجود در Stones to Stains داستانی جذاب از نگرانی ها و تکنیک های هوگو را به عنوان یک هنرمند نشان می دهد ، اما آنها تنها بخشی از تولید هنری وی را نشان می دهند. به گفته دانیل شیندل از ناظر ، هوگو بیش از 4000 نقاشی را در طول زندگی خود ایجاد کرده است که 3000 مورد از آنها تا به امروز زنده مانده است.

برای هوگو ، نقاشی یک تلاش خصوصی بود. او نمی خواست که اقدامات هنری او از نوشته های خود منحرف شود. بنابراین او برای خانواده ، دوستان و برای خودش ترسیم کرد - طوفانی ، آثار دلپذیر ، نه تنها در جوهر تاریک ، بلکه در مواد آزمایشی تر مانند زمین قهوه و دوده نیز ارائه شد.

در حال نمایش در چکش ، مناظر از طرف صخره های صخره ای قرار دارد که تصویری از قلعه ای که توسط صاعقه و یک طرح آزار دهنده و سایه دار از مردی که از داربست آویزان است ، گرفته می شود.

پرکارترین دوره هنری هوگو پس از فرار از فرانسه در اوایل دهه 1850 آغاز شد. نویسنده در سیاست پایتخت کشور غوطه ور شد. در سال 1848 ، وی به عنوان معاون پاریس در مجلس مؤسسان و بعداً در مجلس قانونگذاری انتخاب شد. اگرچه او در ابتدا حمایت خود را به پشت شاهزاده لوئیز-ناپلئون ، برادرزاده ناپلئون اول که در سال 1848 به عنوان رئیس جمهور انتخاب شد ، پرتاب کرد ، اما با تغییر لوئیز-ناپولئون به سمت یک رژیم اقتدارگرا ، شور و شوق هوگو کاهش یافت. بعد از اینکه لوئیز-نپولئون در سال 1851 کودتایی را به نمایش گذاشت و خود را به عنوان امپراتور تحت نام Regnal Napoleon III نصب کرد ، هوگو به بروکسل و بعداً به جزایر جرسی و گورنسی در کانال انگلیسی فرار کرد.

وسوسه انگیز است که روحیه نقاشی های هوگو را به توهین این سالها نسبت دهد. در یک قطعه در سال 1867 ، یک موج عظیم و پرشور به طرز فجیعی به آسمان می رسد که هر لحظه به سقوط می پردازد. این عنوان با عنوان "Ma Destinée" - سرنوشت من است.

اما این همه عذاب و غم و اندوه نبود. همانطور که Allegra Pesenti ، همدست این نمایشگاه ، در بیانیه ای می گوید ، هوگو "رویایی و یک ایده آل" بود و نقاشی های وی نشان دهنده کنجکاوی و تمایلات تجربی وی است. هوگو ترکیبات خود را با استنسیل و کولاژها تقویت کرد و از برگ ، توری و حتی نوک انگشتان خود برای ایجاد برداشت استفاده کرد. او همچنین دوست داشت مقالاتی را که روی آن ترسیم کرده بود ، خیس یا چرخاند و اجازه داد جوهر به شکل ها و لکه های خودجوش یا لکه ها جریان یابد. شیندل می نویسد ، این آثار ، "یک وقفه شدید از بسیاری از کنوانسیون های دوره است ، از جهاتی که بیان گرایی و هنر انتزاعی را حفظ می کنند."

گرچه او به ندرت نقاشی های خود را در ملاء عام به نمایش می گذارد ، اما هنر هوگو ستایش از امثال ون گوگ و Delacroix. اما شاید پسر هوگو چارلز مناسب ترین توصیف درباره هنر هنری پدرش را ارائه دهد: "غیر منتظره و قدرتمند ... اغلب عجیب ، همیشه شخصی."

Brigit Katz یک نویسنده مستقل مستقر در تورنتو است. کار او در تعدادی از نشریات از جمله Nymag. com ، Flatewire و زنان تینا براون در جهان ظاهر شده است.